Bazylika św. Anny w Jerozolimie
Kiedy biskup Karol Lavigerie wysłał Misjonarzy Afryki (Ojców Białych) do Jerozolimy w 1878 roku, jednym z jego decydujących motywów była osobista miłość do wspólnot chrześcijańskich na Wschodzie. W ten sposób powierzył ojcom od początku dzieło zjednoczenia Kościołów na Wschodzie i Kościołów na Zachodzie, zalecając zwłaszcza pełne poszanowanie tradycji wschodnich, zgodnie z wizją, którą przekazał wszystkim swoim misjonarzom, by stali się “wszystkim dla wszystkich ludzi”, zgodnie ze słowami św. Pawła (1 Kor 9, 22).
W tym duchu Ojcowie otworzyli w 1882 roku tu u Świętej Anny seminarium duchowne, które miało kształcić duchownych greckiego Kościoła melkickiego. Seminarium to funkcjonowało przez 85 lat, aż w 1967 roku zostało przeniesione do Libanu. Seminarium ukończyło około 350 księży, w tym ponad 30 biskupów i trzech patriarchów tego Kościoła. Jednocześnie profesorowie przykładali się do studiowania historii Kościołów na Bliskim Wschodzie, liturgii wschodniej, klasztorów pustyni judejskiej itp. w celu pogłębienia i lepszego poznania bogactwa chrześcijańskiego Wschodu. Wnieśli oni między innymi istotny wkład w Międzynarodowy Kongres Eucharystyczny, który odbył się w Jerozolimie w 1893 roku i który utorował drogę encyklice papieża Leona XIII Orientalium dignitas o stosunkach z Kościołami Wschodnimi (1894).
Od samych początków ekumenizmu w Kościele katolickim profesorowie seminarium u Świętej Anny zapoczątkowali w 1951 r. publikację przeglądu Proche-Orient Chrétien (Bliski Wschód Chrześcijański), którego celem była praca na rzecz jedności wszystkich. Ta uznana na całym świecie publikacja trwała do momentu przeniesienia redakcji tego pisma do Bejrutu w 2015 roku. Wokół czasopisma i biblioteki św. Anny ojcowie współpracowali z różnymi międzynarodowymi i lokalnymi organizacjami działającymi na polu ekumenicznym: Papieska Rada Jedności Chrześcijan (Rzym), Światowa Rada Kościołów (Genewa), Pro Oriente (Wiedeń), Bliskowschodnia Rada Kościołów (Bejrut). W Jerozolimie rozwinęli sieć relacji ekumenicznych poprzez oficjalne lub osobiste spotkania: Ekumeniczne Koło Przyjaciół, Ekumeniczny Instytut Tantur, Ekumeniczna Komisja Kościołów Katolickich w Ziemi Świętej itp. Ojcowie pragną kontynuować to ekumeniczne powołanie, dostosowując się jednocześnie do zmieniających się czasów i sytuacji. Wspólnota św. Anny kontynuuje również posługę formacji kapłańskiej poprzez nauczanie w Instytucie Teologicznym w Ratyzbonie (Seminarium Duchowne Księzy Salezjanów) oraz okazjonalne konferencje na temat ekumenizmu i dialogu międzyreligijnego.
W 1878 r. Lavigerie zalecił też Ojcom dobrą integrację ze środowiskiem w Jerozolimie, otwarcie na wyznawców innych religii, opierając się na swoim doświadczeniu jako arcybiskupa Algieru, w kraju w przeważającej mierze muzułmańskim. Relacje międzyreligijne zawsze były częścią orientacji wspólnoty św. Anny, poprzez udział w grupach dialogowych i poprzez relacje osobiste.
Wierni swojemu założycielowi Karolowi Lavigerie, który osobiście walczył o zniesienie handlu niewolnikami w Afryce, członkowie wspólnoty św. Anny są również zaangażowani w pracę na rzecz bardziej sprawiedliwego i braterskiego świata, w którym panuje trwały pokój i równe prawa dla wszystkich. Poszanowanie i ochrona stworzenia, naszego “wspólnego domu”, jest integralną częścią tej orientacji, która może stać się rzeczywistością jedynie poprzez relacje i współpracę między Kościołami chrześcijańskimi oraz z wyznawcami judaizmu i islamu.